Rozwinięcie – punkt czwarty

Rekomendujemy wprowadzenie procedury występowania przez radę powiatu o certyfikowanie lokalnego programu bezpieczeństwa i porządku. Warto przy tym przypomnieć, że znaczenie lokalnych programów bezpieczeństwa będzie w Polsce najprawdopodobniej rosło, jeśli wdrożone zostaną założenia projektu ustawy o monitoringu wizyjnym. Projektodawca zamierza bowiem ustanowić obowiązek uchwalania takich programów w każdej gminie, która będzie chciała wykorzystywać systemy monitoringu wizyjnego. Certyfikaty powinny w tej sytuacji odnosić się do programów gminnych i powiatowych.
 
Certyfikat może stać się skutecznym środkiem do poprawy merytorycznej jakości programów oraz instrumentem zapewniającym spójność lokalnych działań na rzecz bezpieczeństwa z programami o charakterze ponadlokalnym (zwłaszcza rządowymi) i narodową strategią bezpieczeństwa. Osiągnięcie tych celów będzie możliwe pod warunkiem powiązania certyfikatu z określonymi korzyściami z tytułu jego posiadania, które przysługiwałyby przy aplikowaniu o fundusze.
 
Certyfikacji programów mogłaby dokonywać krajowa rada prewencji kryminalnej albo powołana w jej strukturach komisja ekspertów. Nic nie stoi na przeszkodzie, by rada stała się nie tylko ośrodkiem certyfikacji, ale by wypełniała ponadto zadania informacyjne, edukacyjne, szkoleniowe oraz upowszechniała rozwiązania i instrumenty pomagające w tworzeniu programów adekwatnych do lokalnych warunków (szerzej por. pkt. 5).
 
Konieczne jest zreformowanie sposobu dofinansowywania lokalnych projektów na rzecz bezpieczeństwa za pomocą systemu grantów przyznawanych przez państwo. Granty mogłaby przyznawać wspomniana rada. Pieniądze na ten cel powinny być również pozyskiwane w ramach partnerstwa publiczno-prywatnego oraz publiczno-publicznego. W pierwszym przypadku podmioty prywatne mogą wspierać inicjatywy z zakresu bezpieczeństwa własnymi środkami, także niefinansowymi (technicznymi, informacyjnymi, zasobami ludzkimi i innymi). W przypadku partnerstwa publiczno-publicznego współpraca różnych JST między sobą a także samorządów z podmiotami administracji rządowej podejmowana może być w oparciu o odpowiednie porozumienia, które pozwalałyby na wykorzystywanie środków z obydwu budżetów.
 
Nowe możliwości w zakresie pozyskiwania funduszy otwierają budżety obywatelskie. Ciekawym przykładem dobrej praktyki na poziomie lokalnym jest organizowany w jednym z miast od kilkunastu lat konkurs „Bezpieczna dzielnica". Jest to coroczny konkurs na finansowanie projektu z zakresu bezpieczeństwa, skierowany do rad dzielnic. Dzięki niemu decyzje co do pożądanych działań na rzecz bezpieczeństwa, podejmowane są na najniższym poziomie, a w same działania silniej angażują się społeczności lokalne.
 
Niezależnie od źródła finansowania projektów, istotną barierą w realizacji programów może stanowić brak gwarancji niezbędnej ciągłości w finansowaniu programów.
 
Uważamy, że należy również powrócić do idei nagradzania najlepszych inicjatyw w zakresie bezpieczeństwa na wzór konkursów „Bezpieczna gmina" oraz „Bezpieczne miasto" prowadzonych dawniej przez MSWiA, jak też popierać różne konkursy na poziomie regionalnym jak przykładowo nagrody „Koziołka" w województwie świętokrzyskim.